Ενδεικτικό του κινδύνου που αντιμετωπίζει η κυβέρνηση να αντιμετωπίσει ανεξέλεγκτες εκρήξεις είναι το παρακάτω παράδειγμα, το οποίο παραθέτουμε όπως ακριβώς το διαβάσαμε σε ένα εξαιρετικό κείμενο του Κώστα Γεώρμα με τίτλο Η εξέγερση του αραβικού έθνους ενάντια στην παγκοσμιοποίηση:«Ο Μπουαζίζι ήταν τριών ετών όταν ο πατέρας του, ένας χαμηλόμισθος εργάτης στη γειτονική Λιβύη, πέθανε από προβλήματα καρδιάς. Στα δώδεκά του πήγαινε στο σχολείο και τα βράδια δούλευε. Στα δεκαεπτά του χρόνια άρχισε να δουλεύει κανονικά και παράτησε τα όνειρά του να συνεχίσει στο πανεπιστήμιο, γιατί έπρεπε να στηρίξει τα άλλα αδέλφια του και την αδελφή του Λέιλα που φοιτούσε στο πανεπιστήμιο. Η δουλειά που χρόνια ήξερε ήταν να πουλά φρούτα με ένα καρότσι.
Ήταν 17 Δεκεμβρίου όταν, έχοντας αγοράσει τα πράγματα που θα πουλούσε και περιμένοντας τους πελάτες του, μία αστυνομικός τον ράπισε στο μέτωπο, του κατέσχεσε τη ζυγαριά και σκόρπισε στον δρόμο τα φρούτα. Βλέπεις ο Μπουαζίζι αρνιόταν να πληρώσει τη μίζα που ήταν αναγκαία για να του δώσουν την άδεια.
Σε μια πόλη γνωστή για τη διαφθορά των αρχών και για την ανεργία, ο Μπουαζίζι, όπως λέει και ο Καραποστόλης στο συγκλονιστικό του βιβλίο Διχασμός και Εξιλέωση, έθεσε το ερώτημα: "Τι αξίζω;". Αυτό που άξιζε ήταν η βοήθεια προς την οικογένειά του, το πρόσωπο και η αξιοπρέπειά του απέναντι στη μικρή κοινωνία του χωριού του.
"Δύσκολο", λέει ο Καραποστόλης, "να φανταστείς μια ηθική που θα πυροδοτούσε μια πολιτική κινητοποίηση". Στα είκοσι επτά του χρόνια, ο Μπουαζίζι θύμωσε. Αυτό το νέο παλικάρι, που, σύμφωνα με τη μάνα του, ποτέ δεν είχε βαρυγκομήσει, έπεσε στο χώμα, έκλαιγε και φώναζε: "Πρέπει να γίνω κλέφτης; Πρέπει να πεθάνω;". Τράβηξε για το τοπικό κυβερνείο, να διαμαρτυρηθεί. Εκεί, βέβαια, μία εξουσία που ήξερε μόνο από μίζα, κουτοπονηριά, σκύψιμο του κεφαλιού προς τα μεγάλα αφεντικά και απέχθεια και περιφρόνηση προς τους γηγενείς δεν τον δέχτηκε.
Τότε ο Μπουαζίζι είπε "τέλος στον εξευτελισμό" και έβαλε μπουρλότο σε μία υποτελή εξουσία. Η μάνα του ήταν απόλυτη: Δεν ήταν η φτώχεια που τον έσπρωξε εκεί. Άλλωστε είχε μαζέψει κάποια λεφτά και ετοιμαζόταν να πάρει ένα μικρό φορτηγάκι για τη δουλειά. Ήταν όμως ο εξευτελισμός, η ταπείνωση. Άλλοι λένε ότι, πριν βάλει φωτιά στον εαυτό του, λούστηκε με βενζίνη, άλλοι λένε ότι χρησιμοποίησε νέφτι.
Όπως και να 'χει, αυτή η φωτιά ήταν παράξενη: ευωδίαζε γιασεμί! Ευωδίαζε αυτοεκτίμηση, αξιοπρέπεια, θυσία για την κοινότητα, πάθος για εθνική αξιοπρέπεια. Και δεν ήταν μία φωτιά που έκαιγε έναν άνθρωπο. Ήταν μια πυρκαγιά που επεκτάθηκε αστραπιαία σε όλες τις καρδιές στον αραβικό κόσμο και έμελλε να αλλάξει τις γεωπολιτικές ισορροπίες σε όλη τη Μέση Ανατολή, στον κόσμο της Μεσογείου»...
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΟ ΚΑΦΕΝΕΙΟ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου