Πρόταση προοπτικής

Η αγανάκτηση είναι ένα συναίσθημα το οποίο μπορεί να εκφραστεί με ποικίλους τρόπους, η αγανάκτηση κάνει παρέα με το θυμό, προκύπτει από τη σύγκρουση του «χρειάζομαι πραγματικά» και του «μπορώ να έχω πραγματικά»

. Όμως όταν φτάνουμε στο σημείο να την εκφράσουμε το αποτέλεσμα είναι τελικά αντίθετο από τις προσδοκίες μας, το αποτέλεσμα είναι το «χρειάζομαι πραγματικά» να απομακρύνεται ακόμα περισσότερο από το «μπορώ να έχω πραγματικά». Το πρόβλημα εδώ δεν ξεκινάει από τον τρόπο δράσης, έχει ιδιαίτερη σημασία βέβαια αλλά δεν είναι η πηγή του προβλήματος. Το πρόβλημα ξεκινάει από το ότι βάζουμε το συναίσθημα να μας κάνει κουμάντο, μετά την αγανάκτηση έρχεται η σειρά της παρόρμησης, όλα να γίνουν γρήγορα, να ακολουθήσουν χιλιάδες άνθρωποι, να φτάσουμε στο επιθυμητό αποτέλεσμα. Βέβαια όταν θές να φτάσεις σε ένα στόχο πρέπει πρώτα να τον προσδιορίσεις, αν δεν ξέρεις τι χρειάζεσαι δεν ξέρεις τι να διεκδικήσεις.

Βασικά συστατικά, κοινή βάση, κοινοί στόχοι, σαφείς κι ευκρινείς στόχοι, τελικά τι θέλουμε? Θέλουμε να εκτονωθούμε μόνο? Θέλουμε να φύγει το μνημόνιο και να πάρουμε τη μοίρα μας στα χέρια μας? Θέλουμε να φύγει το μνημόνιο και να αφήσουμε τη μοίρα μας στα χέρια των πραγματικών μας εχθρών των κεφαλαιοκρατών και των εκφραστών τους εξουσιών όπως γινόταν μέχρι σήμερα? Θέλουμε κανα εθνοσωτήρα να μας δουλεύει για καμιά 10αριά χρόνια ακόμα??

Δεν ξέρω τι θέλετε εσείς αλλά αυτό που θέλω εγώ και  το θέλω γιατί το θεωρώ όσο πιο δίκαιο και σωστό γίνεται αλλά και αποτελεσματικότερο για τη βελτίωση της ζωής των ανθρώπων που ανήκουν στην ίδια κοινωνική διαστρωμάτωση με εμένα (εργάτες, υπάλληλοι, μικροβιοτέχνες, μικρομαγαζάτορες κ.α.) είναι να πάρουμε την οικονομία και την κοινωνία στα χέρια μας, αυτό που πραγματικά θα μας απελευθερώσει είναι η κοινωνικοποίηση όλων των μέσων παραγωγής, τα μέσα παραγωγής υπό τον έλεγχο της εργαζόμενης κοινωνικής τάξης, της κοινωνικής τάξης που παράγει τα αγαθά και τις υπηρεσίες, της τάξης που εν ολίγοις αν δεν κουνηθεί δεν κουνιέται τίποτα, μόνο η γη και ο αέρας. Οργάνωση της παραγωγής από τους εργαζομένους με επιστημονικό δυναμικό για καθαρά συμβουλευτικούς λόγους καθώς και γέφυρα συνεννόησης με τις υπόλοιπες παραγωγικές μονάδες αστικά και αγροτικά κέντρα ώστε να παράγουμε αυτό που είναι αναγκαίο καταργώντας το κέρδος, την υπεραξία, έτσι θα ανακουφίσουμε και το περιβάλλον μιας και δε θα χρειαστεί να χρησιμοποιούμε πέρα από τους αναγκαίους πόρους.

Αυτό φυσικά είναι κάτι το οποίο δεν είναι εύκολο να γίνει, είναι κάτι το οποίο μπορεί να αποτελέσει όραμα και να είναι ο κοινός μας στόχος, ο στόχος που μας ενώνει και που δίνει μια προοπτική στο κίνημα όταν θα φτάσουμε στο σημείο να αναρωτιόμαστε και να λέμε «και τώρα τι?»

Άμεση δημοκρατία, ας ξεκινήσουμε με αυτό που υπάρχει, την έμμεση κοινοβουλευτική με δικά της μαθηματικά δημοκρατία, δικά της μαθηματικά γιατί το 42% των ψηφισάντων όταν οι ψηφίσαντες είναι το 50% των δυνάμει ψηφισάντων, δηλαδή το 21% του ενεργού πληθυσμού έχει αυτοδυναμία απέναντι στο υπόλοιπο 79%. Και που αυτό το 21% ψήφισε αυτήν την κυβέρνηση γιατί της έταζε λαγούς με πετραχήλια, δεν τους είπε όμως ότι οι λαγοί και τα πετραχήλια ήταν ταμένα πρωτύτερα στην αστική τάξη. Αυτό που θα είχα σαν άμεση πρόταση είναι να πάμε άμεσα στο αναλογικό σύστημα, να το διεκδικήσουμε όπως και οτιδήποτε άλλο δε θα χαριστεί, θα διεκδικηθεί και μέχρι να επιτευχθεί πρέπει να έχουμε υπόψη ότι ίσως χρειαστεί να αντιμετωπίσουμε και όπλα, και στρατό και αστυνομία, σε περίπτωση δε που η πλειοψηφία των εν δυνάμει ψηφισάντων δεν ψηφίσει εκεί μπορεί να λειτουργήσουν και να παίξουν ουσιαστικό ρόλο στην διακυβέρνηση οι λαϊκές συνελεύσεις στις πόλεις και τα χωριά που πρέπει να οργανωθούν με έναν διάφανο συντονισμό και καταδικάζοντας οποιονδήποτε κρυφό υποκινητή. Στην περίπτωση αδιεξόδου μπορούν οι λαϊκές συνελεύσεις να κάνουν τη δική τους πρόταση, αυτό όμως για να επιτευχθεί εκτός από τη συμμετοχή όλων απαιτείται και συνταγματική κατοχύρωση και τολμώ να πω ότι εκεί είναι που τα τάνξ θα βγουν στους δρόμους, εκτός αν έχουν καταφέρει πριν οι κυβερνώντες να εισβάλλουν στις συνελεύσεις αυτές και να τις φέρουν στα μέτρα τους! Άρα θα χρειαστεί και μία καλά οργανωμένη περιφρούρηση.

Αυτά τα δύο είναι πιστεύω το όραμά μας, είναι αυτά που δίνουν νόημα και σκοπό. Η κοινωνία δεν είναι ακόμα έτοιμη για κάτι τέτοιο, για να γίνει έτοιμη πρέπει να πεισθεί. Μέχρι να πειστεί για τόσο μεγάλες ριζοσπαστικές αλλαγές πρέπει να γίνουν δράσεις οι οποίες έχουν τη δυνατότητα να αποσπούν κοινωνικές κατακτήσεις στο σήμερα. Π.χ. μιας και η ανεργία είναι το σημαντικότερο πρόβλημα σήμερα και καθώς πολλοί άνεργοι δεν έχουν ασφάλιση μπορούμε να μαζευτούμε ένας ικανοποιητικός αριθμός ανθρώπων και να διεκδικήσουμε στο Ι.Κ.Α. τη σφράγιση όλων των βιβλιαρίων ώστε ο άνεργος να έχει ασφάλιση για ακόμα μία χρονιά, κατάληψη λοιπόν στο Ι.Κ.Α. με αυτό το σκοπό, κατάληψη στη Δ.Ε.Η. ώστε να συνδεθούν όλα τα κομμένα ρεύματα όσων λόγω ανέχειας δε μπορούν να τα πληρώσουν. Με αυτό τον τρόπο εκτός από πειθώ θα αναδείξουμε και την αναλγησία της εξουσίας, θα βάλουμε τον καθένα να πάρει θέση, να δούμε αν όλοι αυτοί μας αγαπάνε πραγματικά ή μας χαϊδεύουν τα αυτιά, να υποχρεώσουμε τους τοπικούς άρχοντες να πάρουν θέση, και όσοι είναι εναντίον να ξεμπροστιαστούν .

Οπότε σε ένα κίνημα εκτός από προσδιορισμός ταξικής και κοινωνικής ταυτότητας είναι αναγκαίος και ο προσδιορισμός βραχυχρόνιων και μακροχρόνιων στόχων, επίσης η εξισορρόπηση αντικειμενικών και υποκειμενικών συνθηκών, οι αντικειμενικές συνθήκες υπάρχουν εδώ και χρόνια, οι υποκειμενικές ακόμα χτίζονται και μάλλον έχουν πολύ δουλειά ακόμα. Με λίγα λόγια είναι αναγκαίο να υπάρχει επιμόρφωση όσων αφορά τις κοινωνικές καταστάσεις, πως προκύπτουν, τι ευθύνεται, πως μπορεί να υπάρξει δράση αποτελεσματική. Π.χ. όλοι αγανακτούμε γιατί φτάσαμε εδώ που φτάσαμε αλλά τι φταίει πραγματικά? Ποιοι θεσμοί έχουν μεταλλαχτεί και ποιος έπρεπε να είναι ο πραγματικός τους ρόλος? (ΓΣΕΕ) Γιατί είναι αναγκαία η συμμετοχή μας στα σωματεία και η μετάλλαξη αυτών σε ταξικά όταν είναι κυβερνητικά ή επιχειρησιακά?

Η επίτευξη των βραχυχρόνιων στόχοι δεν λύνουν ολοκληρωτικά το πρόβλημα, ωστόσο ανακουφίζουν, δίνουν θάρρος, ενθουσιασμό, και με τη δράση τους δίνουν εμπειρίες για να κινηθείς καλύτερα μακροχρόνια.

Το αμεσότερο στοίχημα που υπάρχει αυτή τη στιγμή είναι να μην ψηφιστεί το μνημόνιο, αλλά και πολύ γρήγορα να φτιαχτεί μία πρόταση προλαμβάνοντας ότι υπάρξει μετά. Στις 15 Ιουνίου δεν πρέπει να ψηφιστεί το μνημόνιο, ας μην ξεχνάμε όμως ότι εκτός από την καταψήφιση του μνημονίου, διεκδικούμε εκείνη τη μέρα με τη γενική απεργία που έχουμε και την ανάκτηση των εργασιακών μας δικαιωμάτων, δεν αρκεί να φύγει το μνημόνιο, θέλουμε πίσω και όλα μας τα δικαιώματα, όλα εκείνα που κατακτήθηκαν πριν από ενάμιση αιώνα περίπου και που αναπάντεχα θα έλεγε κανείς μας τα παίρνουν τον 21^ο αιώνα, καθόλου αναπάντεχα ωστόσο γιατί οι κατακτήσεις που αποσπάς στον καπιταλισμό έχουν διάρκεια όσο έχεις ένα ικανοποιητικό σχετικά συσχετισμό δύναμης της κοινωνικής σου τάξης απέναντι στο κεφάλαιο.

Δεν είμαι απεσταλμένος κάποιου κόμματος, πιστεύω ότι πρέπει να συζητάμε με όλους και να μη μηδενίζουμε τα πάντα, δεν είναι και οι 300 ρουφιάνοι και προδότες, υπάρχουν και δυνάμεις που ποτέ δεν δοκιμάστηκε η πολιτική τους, υπάρχουν και δυνάμεις που έχουν κάνει μεγάλα λάθη, δε μιλάω για πασοκ και νδ, αυτοί δεν κάναν λάθη αυτοί μας ξεπάστρεψαν οικειοθελώς, ούτε για Λάος τους αμετανόητους απόγονους των δοσίλογων αλλά σταματάω εδώ για να μη γίνει κομματικός ο λόγος μου, αυτό που θέλω να πω είναι ότι και η απαξίωση κάποιων πραγμάτων έχουν σα σκοπό τον αποπροσανατολισμό, δε φταίνε όλοι και όπως δε τα φάγαμε μαζί κάποιοι ούτε αυτοί τα φάγανε μαζί ενώ θα μπορούσαν. Ας μη δημιουργούμε στεγανά με δυνάμεις που μπορούν να είναι κοντά μας πραγματικά, εξάλλου ας μην κάνουμε κάτι το οποίο εμείς οι ίδιοι κατηγορούμε, ακούμε προσοχή, κρίνουμε και κρινόμαστε, καλοπροαίρετα, το κίνημα είναι θέλοντας και μη πολιτικό, δεν είναι συναισθηματικό.

Τελειώνοντας θα ήθελα πολύ να πω ότι θα μου άρεσε το κίνημα των Αγανακτισμένων να λεγόταν το κίνημα των αποφασισμένων, το κίνημα της επανάστασης, το κίνημα της ανατροπής του καπιταλισμού.

"Tony Roum"